Artikel

Akta Pelantar Benua

Latar Belakang

• Menurut seksyen 2, Akta Pelantar Benua (APB),1966 (Disemak 1972),‘Pelantar Benua’ ditakrifkan sebagai “dasar laut dan tanah bawah di kawasan bawah laut yang bersempadanan dengan pantai Malaysia tetapi di luar had perairan wilayah Negeri-Negeri, yang permukaannya terletak sedalam tidak lebih daripada dua ratus meter di bawah permukaan laut, atau jika dalamnya air superjasen membolehkan eksploitasi sumber alam di kawasan tersebut, di mana-mana tempat yang lebih dalam”.
• Di bawah seksyen 4(4) APB, kuasa meluluskan lesen untuk mengambil pasir di kawasan pelantar benua adalah terletak di bawah bidang kuasa Menteri Sumber Asli dan Alam Sekitar. Apa yang dimaksudkan oleh takrif kawasan ‘pelantar benua’ ialah suatu kawasan di luar kawasan ‘territorial waters’ negeri-negeri.
• Di bawah seksyen 4(2), Emergency Essential Powers Ordinance No 7 of 1969 (Pindaan) yang diwartakan sebagai P.U (A) 468/ 1969, bagi maksud Akta Pelantar Benua 1966, ‘territorial waters’ tersebut ditakrifkan sebagai suatu perairan laut ‘adjacent to the coast not exceeding three nautical miles measured from the low water mark’. Ini bermakna kawasan yang di luar tiga batu nautika yang diukur dari tikas surut perbani (low water mark) adalah kawasan pelantar benua dan sehubungan dengan itu Y.B. Menteri Sumber Asli dan Alam Sekitar, menteri yang dipertanggungjawabkan mengenainya di bawah Akta Fungsi-Fungsi Menteri, 1969  berkuasa di bawah seksyen 4(4) APB bagi mengeluarkan lesen untuk mengambil pasir di kawasan yang berkenaan.
• Adalah menjadi budibicara mutlak Y.B. Menteri di bawah seksyen 4 (6) APB untuk menetapkan pemberian lesen dan seberapa banyak lesen boleh diberikan kepada orang atau syarikat yang sama.
• Perkara 3 (2) dan (3) Warta Kerajaan P.U.(B) 365/1985, Pemberitahuan Pelantar Benua (Penetapan Borang dan Fee) menetapkan permohonan lesen menjelajah, mencarigali, menggerek, melombong atau menjalankan apa-apa operasi bagi mendapatkan galian dalam dasar laut atau tanah bawah pelantar benua di bawah seksyen 4, APB; hendaklah diserah kepada dan diproses oleh Pesuruhjaya Tanah Persekutuan.

Akta Harta Pusaka Kecil (Pembahagian) 1955

Akta Harta Pusaka Kecil (Pembahagian) 1955 (dulunya Ordinan Pembahagian Pusaka Kecil 1955) merupakan undang-undang utama yang dipakai dalam pengurusan pusaka kecil. Sejak diterima pakai sehinggalah sekarang, beberapa semakan dan pindaan telah dibuat.

Secara keseluruhannya akta ini menerangkan takrif pusaka kecil disamping menjelaskan bidang kuasa, proses kerja yang bermula dari permohonan pusaka, perbicaraan, pengeluaran perintah hinggalah proses rayuan ke mahkamah tinggi. Di samping akta, terdapat peraturan pembahagian pusaka yang menggariskan tatacara pelaksanaan dan pemakaian borang-borang dalam urusan penyelesaian pusaka kecil.

Dalam menentukan pembahagian, Hukum Faraid dipakai bagi harta pusaka orang-orang Islam, manakala Akta Pembahagian 1958 dipakai bagi kematian bukan Islam. Asas hukum Faraid adalah berdasarkan Al-Quran dan Hadith, di antaranya ayat 11,12 dan 176 dari Surah An Nisa.

Akta Pemuliharaan Tanah

Akta Pemuliharaan Tanah 1960  (Akta 385)

Pemakaian

Akta ini hanya terpakai di Negeri-negeri di Malaya (Semenanjung Malaysia) dan Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur.

Sebagaimana yang diperuntukkan di dalam Artikel 95D, Perlembagaan Persekutuan, Akta ini tidak terpakai di Negeri Sabah dan Sarawak. Begitu juga dengan Undang-undang Sabah berkaitan pemuliharaan tanah adalah terpakai kepada Wilayah Persekutuan Labuan seperti yang diperuntukkan di bawah Seksyen 6 (1) Akta Perlembagaan Persekutuan (Pindaan) 1984.

Memandangkan Akta ini adalah berkaitan dengan perkara-perkara yang terletak dalam bidang kuasa perundangan Negeri, selaras dengan Artikel 76 (3) Perlembagaan Persekutuan, ia hanyalah berkuatkuasa di mana-mana Negeri sekiranya ia diterima pakai di dalam Undang-undang Negeri tersebut.

Sehubungan itu, Akta ini telah diterima pakai oleh Negeri-negeri berikut melalui:-

• Enakmen Johor No. 15 (1960)
• Enakmen Kedah No. 13 (1960)
• Enakmen Kelantan No. 6 (1960)
• Enakmen Melaka No. 7 (1960)
• Enakmen Negeri Sembilan No. 21 (1960)
• Enakmen Pahang No. 13 (1960)
• Enakmen Penang No. 4 (1960)
• Enakmen Perak No. 6 (1960)
• Enakmen Perlis No. 12 (1960)
• Enakmen Selangor No. 7 (1960)
• Enakmen Terengganu No. 9 (1960)

 
Tujuan

Untuk mengukuhkan Undang-undang berkaitan dengan pemuliharaan bukit dan perlindungan daripada hakisan tanah dan larian kelodak.
 
Peruntukan Utama

Peruntukan utama terkandung di dalam Bahagian II dan Bahagian III Akta ini. Secara umumnya, Akta ini mengandungi :

• Peruntukan berhubung dengan pengisytiharan kawasan sebagai tanah bukit oleh Pihak Berkuasa Negeri dan peruntukan yang melarang penggunaan tanah bukit untuk apa-apa tujuan selain daripada tujuan pertanian dan perlombongan terhad.
• Peruntukan yang memberi kuasa kepada Pentadbir Tanah untuk mengambil tindakan terhadap tuan tanah yang mana tanahnya telah menyebabkan atau kemungkinan boleh menyebabkan kerosakan terhadap tanah yang lain, alur air atau menganggu atau kemungkinan boleh mengganggu penanaman di kawasan lain akibat daripada tanih, lumpur, kelikir, kelodak atau batuan yang dibawa daripada tanahnya.
• Peruntukan yang memberi kuasa kepada Pentadbir Tanah untuk mengambil tindakan terhadap tuan tanah yang mana tanahnya telah rosak atau kemungkinan telah rosak akibat daripada hakisan atau pergerakan tanah, lumpur, kelikir, kelodak atau batuan dari tanah sedemikian.

 
Penalti

Mana-mana orang yang tanpa alasan munasabah gagal untuk mematuhi apa-apa perintah di bawah, atau apa-apa peruntukan Akta ini, memerlukan beliau berbuat atau melarang beliau dari berbuat suatu perbuatan atau perkara hendaklah dikenakan denda tidak melebihi Lima Ribu Ringgit dan keingkaran membuat pembayaran denda tersebut boleh dikenakan hukuman penjara bagi suatu tempoh di mana boleh, tertakluk kepada Seksyen 283 Kanun Tatacara Jenayah, dan sebagaimana keadaan-keadaan itu mengkehendaki, hukuman penjara tersebut boleh dilanjutkan sehingga enam (6) bulan.